Misschien zou ik dit eigenlijk niet moeten doen. Ik bedoel: een blog beginnen. Want:
A) Wie zit er nou te wachten op de ongemakkelijke waarheid? Namelijk dat het leven van een schrijfster mijlenver van glamorous is?
B) Zeker het leven van een schrijfster die in een noordelijk provinciestadje probeert het droomhoofd boven water te houden?
C) Op een plek waar, godbetert, niet eens Star Bucks of Coffee Company is waar ze onder het genot van een frappuccino een hoofdstukje uit haar glanzende Macbook zou kunnen schudden?
D) Probeer hetzelfde hippe effect maar eens te bereiken in de plaatselijke kroeg, waar het hoogst haalbare een lauwe koffie verkeerd is en waar de barman luid meezingt met Frans Bauer.
E) En dan hebben we het niet eens over haar puberkinderen, die zich ongerust afvragen wat mama dan in godsnaam in dat blog gaat zetten. En o nee, ze gaat toch zeker niet die belachelijke foto posten, die met dat leren jasje uit het jaar nul? (rollende ogen, diepe zuchten).
F) En vergeet haar lief niet, die überhaupt het nut van een blog niet inziet. ‘Totale tijdverspilling,’ zegt hij hoofdschuddend.‘Schrijf liever eindelijk eens die bestseller.’ Tuurlijk, schat. Komt eraan, schat.
Dat bedoel ik dus. En toch, het kriebelt. Want waar in mijn romans de personages mogen schitteren, heb ik in een blog het podium voor mij alleen. Voelt onwennig, en best wel bloot, maar ook spannend. En spannend, daar gaan we voor, mensen: no guts, no glory. Dusss…tot de volgende blogpost!