Wat Dotan kan...

Zeg, zo'n legertje trollen, waar huur je dat eigenlijk? Ik vraag het maar, want sinds Dotangate voel ik mij behalve een 'dumb fuck' (zie vorig blogje) ook nog een fossiel uit het pre-digitale tijdperk. What was I thinking? Dat muzikanten puur op talent en inzet de top bereiken? Dat ze hun albums met eerlijke middelen aan de man/vrouw brengen? Mijn dochter van vijftien rolde met haar ogen toen ik mij verontwaardigd toonde over de nep-accounts die Dotan had aangemaakt ter verheerlijking van zijn 'humble' zelf. 'Mamaa, dat doen toch alle artiesten? Hoe moeten ze anders bekend worden?'

Mmm, ja, tuurlijk.

Sindsdien kijk ik met enig wantrouwen naar mijn collegae-auteurs. De schrijverswereld mag dan iets minder hip en snel zijn de popscene, maar wie zegt mij dat mijn confrères niet ook allang een meute nepvolgers op de been hebben? Dat ze niet jubelende recensies laten posten door fake vloggers en -bloggers? Of een Literaire Top 10 uit hun duim zuigen? Fictieve gehandicapten knuffelen? Het moet een koud kunstje zijn voor deze beroepsgroep van professionele Pinocchio's.

Waar wacht ik eigenlijk op? Hoogste tijd om miljoenen fans van Tanya Commandeur los te laten op Internet. If I can fake it there, I can fake it anywhere! En als ik dan toch bezig ben: waarom nog energie verspillen aan het schrijven van een echt boek, als ik er net zo goed een kan veinzen? Een dummy zal mijn uitgever en mij een hele hoop tijd besparen. En de lezers trouwens ook. Houden we met z'n allen eindelijk tijd over om ons bezig te houden met andere dingen. Échte dingen.