Helder en klaar als een kindertekening: zo zag Baydon, het Engelse dorp waar wij zo’n vijftien jaar geleden neerstreken, eruit. Gelegen op een heuvel, met een pub (The Red Lion), een grocery shop en een kerk, alles overzichtelijk gegroepeerd rond de appelgroene green. Met slechts zevenhonderd zielen kon het niet lang onopgemerkt blijven dat er een Nederlands gezin was ingetrokken in Downs House, het grote huis naast het kerkhof. Halverwege de eerste week stond er al een vriendelijk lachende buurvrouw voor de deur: of ik zin had om deel uit te maken van de ‘toddler group’, een groepje moeders van kleuters dat elke maandag bijeenkwam in een buurthuis aan de rand van het dorp. Ik nam de uitnodiging aan en zo kwam het dat ik een paar dagen later moedige pogingen deed om, met de kleine Tess op schoot en Morris schoppend in mijn buik, ‘Humpty Dumpty’ en ‘Row row row your boat’ mee te zingen in een kring enthousiast klappende moeders en kleuters. Tijdens de thee – de kinderen werden losgelaten op het met speelgoed bezaaide tapijt – vroegen de vrouwen me nieuwsgierig naar onze bezigheden. Ik legde ze uit dat Rolf in het nabijgelegen Swindon bij BP werkte als interimmanager en dat ik na de bevalling als freelance redacteur aan de slag zou gaan. Zij vertelden op hun beurt over hun levens. Het bleek een gevarieerde groep te zijn, waaronder een dierenarts, een bodypainter, een yogadocente en een beeldend kunstenares. Ze waren aardig, slim en grappig, en ik voelde me al snel thuis bij hen. We konden het ook goed vinden met onze Italiaanse buren en raakten bevriend met Barry en Tina, een ouder stel dat uitgroeide tot reserve-opa en -oma van Tess en Morris. Voor we het wisten, deden we volop mee aan het dorpse leven, compleet met picknicks in het voorjaar en Sunday roasts in de winter. Mooie jaren waren het, waarin we ons soms verwonderden over de Britten: hun vreemde eetgewoontes (chips als lunch?), hun geloof in geesten (‘There’s an old servant wandering in your house’), hun soms wat te innige relatie met alcohol en hun irritante gewoonte om te laat te komen (O dear, is it really that late?). Maar wat we vooral deden was lachen, want hun Britse sarcasme bleek uitstekend aan te sluiten op ons Hollandse botte gevoel voor humor. Maar ook in slechtere tijden, toen we hoorden dat de vader van Rolf ongeneeslijk ziek was en we vaak heen- en weer reisden, toonden velen zich een goede vriend door te helpen waar het kon.
Net toen ik begon te denken dat ik misschien wel voor altijd wilde blijven, kwam de kras in de plaat: het BP-team van Rolf werd opgeheven. Of we please binnen twee maanden konden terugkeren naar Nederland. Onze Brexit was een feit, ook al hadden we er niet op gestemd.
Nu, dertien jaar later, verlaten de Britten ons. Ik weet dat veel van onze oude vrienden het er niet mee eens zijn, want ook zij hebben er niet op gestemd. Het is pijnlijk, en ik voel met ze mee. Maar Baydon blijft gelukkig waar het is, op die heuvel in Wiltshire. En als we het dorp weer eens bezoeken voor een trip down memory lane, weten we zeker dat we weer welkom zijn voor tea of een Sunday roast. We zullen weer lachen, net als toen, want vrienden blijven vrienden, Brexit of niet.