Ooit, way back in nineties, deed ik naast mijn studie wel eens wat modellenwerk. Denk daarbij niet aan de catwalks in Parijs of de cover van Vogue, denk eerder aan een show voor de plaatselijke C&A of een shoot voor de reclamefolder van een patatfabriek. Ik verdiende er maar liefst 100 tot 200 gulden per uur (!) mee, dus mij hoorde je niet klagen, maar soms verlangde ik naar een ietsiepietsie meer glamour. Toen mijn agente dus op een dag wildenthousiast aan de telefoon hing omdat ik, samen met een paar andere modellen, was gevraagd voor een videoclip van een Top 40 band (waarvan ze de naam nog niet mochten zeggen) liet ik de studieboeken natuurlijk per direct uit mijn handen vallen. Onderweg naar Amsterdam, waar de opnames zouden plaatsvinden, zag ik mezelf al als Cindy in een stomend bad liggen of à la Christy voortschrijden in wapperende lakens, prachtig opgemaakt en perfect uitgelicht. En die band, dat was misschien wel U2, Pearl Jam of de Red Hot Chili Peppers! Enfin, tegen de tijd dat ik aankwam was ik stikzenuwachtig, maar vastbesloten er een groot succes van te maken
Ter plekke zag alles er iets anders uit dan ik me had voorgesteld. De set bleek een koude, stoffige loods te zijn, waar een saggerijnige visagiste me meteen in een stoel duwde omdat ik een kwartier te laat was. De andere modellen keken me smalend aan terwijl ik haastig in de verf werd gezet. Ze hadden allemaal een hip jurkje of een kekke broek met dito top aan. Voor mij was er alleen nog een spierwitte kokerjurk over die, toen ik me er eenmaal in had gewurmd, zo strak zat dat ik nauwelijks kon lopen of ademhalen. De dikke witte sneakers die ik erbij moest dragen waren minstens twee maten te klein. Ik leek een wandelende reclame voor condooms met mintsmaak, maar hield de moed erin. Straks zouden we vast nog wel wisselen van outfit. Toch?
De band, bestaande uit een piepklein jongensachtig meisje en twee donkere jongens met petjes diep over hun ogen, kwam binnen. 'Wie zijn het eigenlijk?' vroeg ik zacht. De andere modellen rolden met hun ogen. ‘Kén je die niet? Dat is Magic Affair,’ fluisterde een van hen. 'Van Omen III!' Ze wierpen bewonderende blikken naar het drietal. Ik had nog steeds geen flauw benul, maar nam meteen aan dat het hier ging om een band van wereldformaat. Veel tijd om me iets te herinneren had ik toch niet, want de opnames waren al begonnen. Een keiharde discobeat schalde door de ruimte en een van de jongens nam in het midden van de set plaats. ‘Eromheen, meisjes!’ riep de regisseur ongeduldig. De modellen verdrongen zich rond de jongen, die zijn gezicht in een stoere grijns trok. Ik strompelde ernaartoe en sloot me aan. 'Sexy kijken en meezingen,’ brulde de regisseur. De jongen begon te rappen. Meezingen? dacht ik paniekerig. Meezingen? Daar had niemand me iets over gezegd! Gelukkig bleek de tekst van Give me all your love niet al te ingewikkeld en sexy kijken lukte ook nog wel.
Vervelender werd het toen me werd verzocht op een sinaasappelkistje te gaan staan. Hoe dan? In deze jurk was het al bijna onmogelijk een voorwaartse beweging te maken, laat staan een opwaartse. Na onmenselijke inspanningen lukte het me uiteindelijk toch, maar ik had nog geen zwoele pose aangenomen, of ik zakte met veel gekraak door het kistje. ‘Oké, stop de muziek!’ riep de regisseur vermoeid. Hij gebaarde naar een ander meisje om mijn plek in te nemen, dit keer op een steviger, plastic bierkrat. Ik hupte, met het kistje nog om mijn voeten, naar de rand van de set, om vanaf daar de rest van de middag toe te kijken hoe het een na het ander model de camera veroverde, terwijl mijn enkel steeds dikker en pijnlijker werd. ‘Niet huilen’, snauwde de visagiste, ‘dan loopt je mascara uit.’
Weken later zag ik het resultaat van de inspanningen voorbijkomen op MTV en constateerde met een mengeling van opluchting en gêne dat ik nauwelijks in beeld was. Wat een vertoning! Mijn ouders, beretrots, namen de clip op op een videoband, die ik diep in een doos stopte en op zolder zette.
Al die jaren heb ik het filmpje niet teruggezien, tot ik deze week een brainwave had en het opzocht op YouTube. En guess what: het stond er gewoon op. ‘Wauw, 1.775.762 views!’ riep mijn zestienjarige dochter. ‘Wel achterlijke muziek, zeg.’ Mijn zoon van veertien kwam niet meer bij. ‘Haha, mama, wat doe je daar met die gangsta-rappers?’ Ik moest ook lachen en keek verwonderd naar mijn jongere zelf. Ondanks de zenuwen deed ik het helemaal niet slecht! Ik besloot met terugwerkende kracht trots te zijn. De cover van de Vogue mag dan onbereikbaar zijn gebleven en de Parijse catwalks heb ik alleen vanaf de zijkant en backstage mogen bewonderen (waarover een andere keer), maar de Top 40 heb ik toch maar mooi gehaald, condoomjurk of niet.
Voor wie het wil weten: ik ben een paar keer uiterst links in beeld. Goed kijken, want het gaat heul snel 😊